Gdy zmieniamy podłoże drukowe, zmianie jednocześnie ulega barwa. To oczywiste. Najczęściej można zresztą usłyszeć, że całkowita zmiana kolorystyki była związana właśnie ze zmianą substratu.Tu leży kość niezgody, ponieważ w pewnych granicach rozsądku jesteśmy w stanie uzyskać daleko idące mapowanie barwne pomiędzy podłożami bez używania poddruku bielą. Fakt, że nie jest to banalne, a wręcz dalekie od prostego, nie stanowi dla mnie usprawiedliwienia dla takiej wymówki.
Zadanie miałem jasne: uzyskać kolorystykę zdjęcia drukowanego w środku książki (Arctic Munken Lynx 150g) na papierze gazetowym (Ecco Book 70g). Różnica parametrów jest porażająca: biel (CIE) 116 vs 75, a nieprzezroczystość 97 vs 93. Czyli jeden jest neutralnie biały, drugi zaś kremowy. W przeszłości drukowałem rozkładówkę, gdzie połowa była na Lynxie, a druga na G-Print (niepowlekany vs powlekany matowy) i o ile nie patrzyliśmy pod światło, to była praktycznie nie do zauważenia. Tu jednak jest już inny poziom: biel!
Wydawać by się mogło, że zmiana dotyczy wyłącznie kanału żółtego. Otóż nie. Po pierwsze, kanał żółty również może zawierać informacje merytoryczne w budowaniu obrazu. Po drugie zaś, jego brak zmienia wysycenie innych kolorów, mamy też inne nafarbienie… Zasadniczą modyfikację często trzeba przeprowadzić dla kanałów CMY. Czarny zaczyna swój udział (w tym przypadku) w budowaniu obrazu dużo później, więc możemy go pominąć.
W dużym skrócie operacje były następujące: główna modyfikacja nastąpiła w kanale żółtym z zachowaniem punktu (0,0), kanały CM były modyfikowane oddzielnie, zaś zmiany malały wraz z nafarbieniem i w okolicach 50-60% wejściowych obraz budowany był bez zmian. Teoretycznie TAC (Total Area Coverage) powinno być mniejsze liniowo, ale nie! Ze względu na niższą biel oraz samą fakturę materiału pierwsze procenty były mocniejsze, a dopiero koniec krzywej opadł minimalnie. Bez takiej zmiany początek obrazu byłby kompletnie niewidoczny.